0014

– To było niezłe.

Nathalie gwałtownie podniosła głowę i w lustrze wiszącym nad umywalką napotkała wzrok Layli. Dziewczyna stała niedbale oparta o zielone kafelki, uśmiechając się drwiąco. Kaycee i Yessica, jak na ochroniarzy przystało, sterczały po obu jej stronach.

– Czego chcesz?

– To było niezłe – ciągnęła Layla, spluwając śliną na brudną posadzkę. – To na stołówce.

Nathalie zakręciła kurek i wytarła ręce w kawałek papierowego ręcznika. Odwracając się, splotła dłonie na wydatnym brzuchu.

– Ile jeszcze czasu potrzebujesz? – Layla rzuciła jej paczkę Marlboro, poważniejąc. Folia była naruszona, ale Nath znalazła w środku wszystko, czego potrzebowała.

– Tyle, ile będzie trzeba – odparła, chowając papierosy do kieszeni.

– Moja cierpliwość ma granice.

– Albo ma być dobrze, albo szybko.

– Złamiesz ją?

– Jest złamana. Teraz musi tylko zaufać.

– Dobrze… Bardzo dobrze… – Na usta Layli wpełzł pełen satysfakcji uśmiech. Już niedługo…

* * *

Eric przyjął wygodniejszą pozycję na krześle, w skupieniu rozważając bieżącą sytuację. Jeśli chciał utrzymać swoją rangę, musiał to dobrze rozegrać. Droga w dół była wyboista i pełna niebezpieczeństw, droga w górę trudna ze względów politycznych oraz braku atutów. Pozostanie w miejscu może nie jawiło się jako najgorsza opcja, ale nie dawało też żadnej satysfakcji.

Jak zwykle to Komik ustalał reguły i zgodnie z nimi wygrywał. Eric podążał tuż za nim, ale nigdy nie udawało mu się zmniejszyć dystansu na tyle, aby mieć realną szansę na zwycięstwo. Pozostali, Wheeler i O’Donoghue, w tej rozgrywce się nie liczyli. Zresztą, pierwszy z nich i tak był na straconej pozycji, niezależnie od tego, co zrobił i jak się zachował. Właściwie Eric podziwiał jego wolę walki.

O’Donoghue za to wyjątkowo przypatrywał się wszystkim z uwagą, uśmiechając się ironicznie, a z jego twarzy nie dawało się niczego wyczytać. Ostatnio coraz częściej zdarzało się, że na sam koniec chłopak wykonywał ruch, który bezlitośnie przybliżał go do wygranej. Grał niebezpiecznie i Eric wiedział, że nie obejdzie się to bez echa.

Choć twarz Komika nie wyrażała żadnych emocji, jego oczy mówiły, że zdawał sobie sprawę z rosnącego w siłę przeciwnika. Atmosfera była napięta jak guziki munduru na wydatnym brzuchu strażnika Halla.

O’Donoghue rzucił swoje ostatnie trzy karty – same dwójki – na asy Erica, po czym uśmiechnął się drwiąco, kiedy Wheeler odsuwał stos na bok. Chłopak zagrał dwiema ósemkami, na swoje nieszczęście, bo Komik natychmiast pokrył je królami, kończąc rozgrywkę. Dama Erica była jedynie formalnością.

– To jeszcze nie kaniec – rzucił Komik, wstając. Jego twarz była spokojna i jedynie wyraźny rosyjski akcent mógł zdradzać zdenerwowanie.

– Kaniec, nie kaniec, to dopiero początek – odparł O’Donoghue filozoficznie, wbijając dłonie w kieszenie granatowych spodni.

Kiedy Eric również wstał, kierując się do łazienki, tamtych dwóch wciąż mierzyło się wzrokiem. Miał wątpliwości, czy O’Donoghue jeszcze się zgrywał, czy może powinni już zacząć się z nim liczyć. Na wszelki wypadek postanowił nie odwracać się do niego plecami.

W łazience buszowali Aryjczycy, a im nie chciał wchodzić w drogę. Może nie byli wrogami, ale przyjaźnią też raczej by tego nie nazwał. Wychodząc, usłyszał, jak szorstki głos Weissmüllera każe ściągać spodnie temu dzieciakowi, który od kilku dni próbował do nich dołączyć. Eric nagle poczuł, że aż tak pilnie nie potrzebuje się wysikać.

Ledwo zamknął drzwi, kiedy czyjaś dłoń dotknęła jego ramienia. Błyskawicznie się odwrócił i, chwytając napastnika za gardło, przycisnął do ściany. O’Donoghue stęknął, zaskoczony, po czym wydusił:

– Biznes jest.

– Ja z tobą, kurwa, O’Donoghue, żadnych biznesów nie robię.

Blizna przecinająca twarz chłopaka od lewego ucha przez środek ust aż do brody nadawała jego uśmiechowi niemal groteskowy wyraz. Przez chwilę Eric miał ochotę sprawić, aby O’Donoghue już nigdy w życiu się nie śmiał. Przymknął oczy, walcząc ze sobą, po czym puścił chłopaka i odsunął się o krok.

– Ściany gadają, że Komik chce całą tę budę wyjebać w powietrze.

– Co ty pierdolisz? O’Donoghue, słońce przygrzało w czerep na wybiegu?

Chłopak spokojnie wyciągnął z kieszeni paczkę Cameli, wytrząsnął jednego i zapalił.

– Słyszałem, że Firestartera mają do nas przysłać.

Eric poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Firestarter. Tutaj, w Green Haven. A więc w końcu go złapali. Pieprzonego piromana, który wszędzie, gdzie się pojawiał, zostawiał tylko zgliszcza.

Oto po raz pierwszy Eric miał stanąć twarzą w twarz z człowiekiem, który przez niemal pół roku polował na niego i jego rodzinę. Z facetem zawzięcie próbującym podłożyć ogień pod łóżeczkami jego dzieci, pod ich szkolnymi ławkami, pod samochodem, którym wracali do domu. Kiedy uciekali, ścigał ich po całym kraju, świetnie się przy tym bawiąc. Tułali się po kraju dzień za dniem, w ciągłym strachu, bez stałego miejsca zamieszkania. W końcu miał spotkać człowieka, który uczynił życie jego najbliższych piekłem.

– Wchodzisz w to? – O’Donoghue przypatrywał mu się z uwagą. Wydawał się doskonale świadomy walki, jaką Eric prowadził z samym sobą.

Po chwili wahania uścisnął wyciągniętą dłoń współwięźnia i pozwolił mu mówić.

* * *

Na wąskiej klatce schodowej panował półmrok, bo jakiś gówniarz zamalował czarną farbą prawie wszystkie okna. Evelina biegła na górę z prędkością światła i Marc najchętniej podążyłby za nią, przeskakując po dwa, trzy stopnie, ale z Brianem na ręku nie było to wcale takie proste, bo dzieciak jednak swoje ważył. Dogonił ją dopiero na trzecim piętrze, gdzie czekała pod drzwiami mieszkania Natashy. Miał nadzieję, że Dominica nie będzie w domu, ponieważ gość działał mu na nerwy jak mało kto.

Niestety, nie miał szczęścia, bo kiedy zapukał, drzwi otworzył oby-nie-szwagier ubrany w bokserki i granatowy t-shirt. Marc chwycił Evelinę za kurtkę w ostatniej chwili, zanim zdążyła zanurkować pomiędzy dokładnie wydepilowanymi nogami Dominica. Parsknął śmiechem, a chłopak spojrzał na niego z wyższością, po czym powlókł się do sypialni, z trzaskiem zamykając za sobą drzwi.

Marc posadził Briana na zasłanej porozrzucanymi butami podłodze, odlepiając jego zaślinione usta od swojego ramienia; bluza i koszulka przemokły już na wylot. Mimo popołudnia przedpokój był zacieniony, a brązowa wykładzina i ciemnozielone tapety w wielkie, dziwnie powykręcane kwiaty tylko potęgowały ponure wrażenie. Kiedy pomagał wiercącej się Evelinie pozbyć się kurtki, w otwartych drzwiach kuchni stanęła Natasha.

– Hej – rzuciła, uśmiechając się ze znużeniem.

– Heja – odpowiedział, patrząc na nią uważnie.

Siostra wyglądała na zmęczoną, skórę miała dziwnie szarą, a pod oczami fioletowe sińce. Nawet piegi na jej nosie i policzkach wydawały się jakieś blade. Szaroblond włosy spięła w koński ogon, poplamiona kwiecista sukienka luźno zwisała jej z ramion. Natasha schyliła się, żeby podnieść Briana i uwolnić go od czapki i kurtki. Nie zareagował, kiedy zmierzwiła mu włosy i pocałowała w czubek głowy.

– Szybko rosną, co? – Dziewczyna wyciągnęła rękę do Eveliny, która niecierpliwie przebierała nogami, podczas gdy Marc na nowo wiązał sznurowadła jej adidasów.

Trzepnął małą w głowę, widząc, jak wytyka język, zamiast uścisnąć siostrę. Spojrzała na niego gniewnie spod przydługiej grzywki; ostatnio nikt nie mógł zbliżyć się do niej z nożyczkami. Kiedy w końcu ją puścił, pognała jak szalona wprost do pokoju malutkiej Rachel. Przynajmniej wyjaśniło się, dlaczego wyjątkowo nie protestowała przed opuszczeniem podwórka.

– Cho na kawę. – Natasha podała Marcowi Briana i weszła do kuchni. – Dzięki, że przyszedłeś, życie mi ratujesz.

– Spoko. – Machnął ręką, siadając okrakiem na jednym z dwóch rozklekotanych krzeseł.

W kuchni panował jeszcze większy bałagan niż w przedpokoju. Przez okno wpadała czerwonawa smuga popołudniowego słońca, w której tańczyły drobinki kurzu. Marc słyszał, jak buty Natashy z kląskaniem odrywają się od podłogi, kiedy szła, i miał ochotę zgrzytać zębami z irytacji. Dziewczyna sięgnęła do szafki, aby wyjąć czyste kubki, ale najwyraźniej żadnego nie znalazła, bo zaczęła grzebać w stercie brudnych naczyń piętrzących się w zlewie. Marc poczuł, że przechodzą go dreszcze obrzydzenia. Jak można mieszkać w takim bajzlu?

– Przepraszam za bałagan – bąknęła Natasha, odwracając się ze wstydem. – Brakuje mi czasu, żeby to ogarnąć…

– A Dominic? – Marc poprawił Briana na swoich kolanach i bezwiednie zacisnął dłonie w pięści.

– On – zawahała się chwilę – szykuje się teraz do jakiejś reklamy czy coś…

Marc parsknął śmiechem. Dominic chciał zostać modelem, marzyło mu się zobaczyć swój krzywy ryj na wielkich billboardach Calvina Kleina na Times Square. Ale tak naprawdę był tylko żałosnym, życiowym nieudacznikiem, który kłapał dziobem, nie robiąc nic, żeby realizować swoje plany. A jeśli ktoś myślał, że narodziny córki choć trochę to zmienią, mylił się na całej linii. Dopóki matka przysyłała chłopakowi forsę, nie martwił się o nic poza spełnianiem własnych zachcianek. Marca najbardziej wkurzało, że te pieniądze pełniły tylko rolę kieszonkowego dla rozpieszczonego bachora, a całą trójkę utrzymywała Natasha ze swojej pensji kasjerki w spożywczaku. Wyrabiała dwa etaty, żeby cokolwiek z tego było. Noż kurwa!

Siostra postawiła przed nim parujący kubek z wyblakłym, reklamowym napisem, po czym usiadła na drugim krześle, zakładając nogę na nogę.

– A to co? – spytał, wskazując wielkiego, zielonego siniaka na jej prawym udzie.

– Eee, nic tam, uderzyłam się. – Obciągnęła sukienkę i wzruszyła ramionami.

– Bo jeśli to…

– Daj spokój – przerwała mu. – Przestań wszędzie wietrzyć przemoc.

Westchnął, ale dał za wygraną. Brian znów przylgnął ustami do jego prawego ramienia. Marc wzdrygnął się, kiedy poczuł, jak zimna i mokra w tym miejscu koszulka przylega do ciała.

– Serio chcesz to zrobić? – spytał po chwili.

– Co zrobić?

– Wywieźć małą do babki?

– Chyba nie mam za wielkiego wyboru… – Wzruszyła ramionami.

– Zawsze jest jakiś.

– Ja za dużo pracuję, Dominic… – skrzywiła się, widząc, jak Marc zaciska zęby. – Dominic szuka pracy…

– Ta, i dlatego, kurwa, nie może dzieckiem się zająć? Nie może, kurwa, sprzątnąć tego syfu? – Zatoczył ręką koło dla większego efektu.

Natasha przygryzła dolną wargę. Wyglądała na tak zagubioną, że Marc miał ochotę po prostu spakować ją i zabrać do domu, tam, gdzie było jej miejsce.

– Pomożesz mi? – spytała cicho.

– Zastanów się jeszcze, Tess… Dziecko powinno być z matką, kurwa, a nie z dziadkami.

– Myślałam nad tym. Ale ja… – W jej oczach zalśniły łzy, pociągnęła nosem i kontynuowała:

– Marc, ja nie potrafię. Ja się nie nadaję…

– Do czego się nie nadajesz, co ty pierdolisz?

– Nie umiem być matką. Nie chcę być matką.

Otarła łzy wierzchem dłoni. Miał ochotę nią potrząsnąć za te wszystkie głupoty, które wygadywała.

– Wiesz, już prędzej spodziewałbym się tego po Nico…

– Przykro mi, że cię rozczarowałam, ale to najlepsze wyjście – w jej głosie zaczął wzbierać gniew.

– Kurwa, Tess…

– Nie nazywaj mnie tak.

– Ja pierdolę…

Natasha wpatrzyła się w okno, przełykając kolejne łzy. Marc zaczął palcami bębnić w blat, ale siostra poprosiła, żeby tego nie robił, więc przestał.

– Już rozmawiałam z dziadkami – powiedziała cicho. – Nie ma problemu, tylko muszę małą przywieźć.

– Tash… Nie rób tego.

– Marc… Ja się muszę ogarnąć sama ze sobą, rozumiesz? Życie muszę ogarnąć. Później przywiozę ją przecież z powrotem.

– Kurwa, dziecko to nie jest jakaś pierdolona zabawka, którą możesz wyrzucić na strych, bo coś tam! Natasha, kurwa!

Podeszła do niego i wtuliła się, kładąc mu dłonie na ramionach. Poczuł jej łzy na swojej szyi. Ile jeszcze ludzkich płynów dziś na nim wyląduje?

– Proszę, Marc – wyszeptała. – Nie utrudniaj.

– Kto ją zawiezie? Ten twój niedorobiony model?

– Nie mów tak. Ja pojadę, w przyszłym miesiącu dostanę jakieś trzy, może cztery dni urlopu, wyrobię się.

– A kasa na pociąg?

– Pożyczę od Dominica.

Marc prychnął. Musiała POŻYCZAĆ od niego kasę.

– Nie chcesz wysłać też Briana?

– Nie – odpowiedział bez zastanowienia. – Jego miejsce jest w domu, z rodziną.

– A co u Ramony? – Natasha nagle zmieniła temat, wracając na swoje krzesło.

– Muszę do niej pojechać, mieli już ją wypuścić z farmy świrów.

– A nie byłeś ostatnio?

– Miałem pojechać, ale… trochę się wszystko skomplikowało.

– Co, mafioso nie pozwolił ci jechać? – zadrwiła.

Marc skrzywił się.

– Skąd…

– Och, przestań, wszyscy wiedzą. W sklepie lubią gadać, sam wiesz.

Nie miał pojęcia, czy cieszyć się z tego, czy raczej sobie współczuć.

Natasha wyciągnęła papierosa z paczki leżącej na stole, ale po namyśle go odłożyła. Marc nie lubił, kiedy paliła, no i miał astmę, przez co nie powinien wdychać dymu.

– Ale nie musisz robić wszystkiego tego, co ojciec. Nie jesteś nim – rzuciła.

– Tasha, kurwa! A jak niby, twoim zdaniem, mam utrzymać całą tę budę, wykarmić małolaty? Wyście sobie, kurwa, powyjeżdżały i zadowolone!

– Ale…

– Co „ale”, kurwa, jakie „ale” znowu?

– Chciałam powiedzieć… Myślałam… że mamy to już za sobą…

– Bo co, kurwa? Bo stary siedzi w pierdlu? Nigdy się od tego nie uwolnimy, nie łudź się.

Chwycił kubek i szybkim krokiem opuścił kuchnię, kierując się do pokoju dziecięcego. Potrzebował odetchnąć, a poza tym Evelina bawiła się zbyt cicho, co nigdy nie zwiastowało niczego dobrego.

Malutki pokoik byłby najczystszym miejscem w mieszkaniu, gdyby nie porozrzucane na całej przestrzeni zabawki. Dziewczynka siedziała na samym środku, pomiędzy drewnianymi klockami i całym zastępem dźwiękowych, plastikowych zabawek, ustawiając przed sobą w półokręgu lalki. Wydawała się bez reszty pochłonięta zadaniem, bo, wystawiwszy koniuszek języka, nuciła jakąś bliżej nieokreśloną melodię.

– Zobacz, jakie mam Barbie – krzyknęła, kiedy tylko zauważyła, jak Marc wchodzi do pokoju. Ostatnio nabrała irytującego zwyczaju przeciągania samogłosek w południowy sposób i nikt nie wiedział, skąd jej się to wzięło.

Dał się zaciągnąć przed oblicze plastikowych kobietek, z których każda patrzyła martwo przed siebie. Zupełnie nie mógł zrozumieć tej fascynacji lalkami.

Z ustawionego pod oknem łóżeczka dobiegł pisk i głowa siedmiomiesięcznej Rachel wylądowała pomiędzy szczebelkami. Marc posadził Briana na podłodze, a dzieciak niemal natychmiast chwycił jeden z klocków i władował go sobie do buzi. Podszedł do siostrzenicy i ostrożnie małą uwolnił. Dziewczynka zakwiliła cicho, po czym roześmiała się, kiedy wziął ją na ręce i zaśpiewał, podskakując i kręcąc się wokół własnej osi:

– Five little monkeys jumping on the bed…²

Evelina niemal natychmiast do nich podbiegła, jak zwykle żywo reagując na każdą muzykę.

– ...one fell off and bumped his head! Mommy called the doctor, and the doctor said, no more monkeys jumping on the bed! – dokończyli wspólnie, grożąc sobie palcami i zaśmiewając się do rozpuku.

Kiedy Natasha weszła do pokoju, była już przebrana w strój do pracy i w ręku trzymała sklepowy fartuch. Uśmiechnęła się, widząc ich wygłupy.

– Ja się zwijam. – Podeszła do nich, a Rachel wyciągnęła w jej stronę pulchne rączki, uśmiechając się bezzębnie.

– Musisz ją odebrać po pracy – przypomniał Marc. – Bo ja mam być w robocie z samego rana.

Skinęła głową. Na szczęście sklep, w którym pracowała, znajdował się na rogu domu rodzinnego.

– Tylko uważaj, bo mała strasznie lubi pełzać i zjada wszystko, co leży na podłodze.

Marc roześmiał się, odprowadzając Natashę wzrokiem. Kiedy tylko usłyszał, jak drzwi wejściowe zamykają się za siostrą, odłożył Rachel do łóżeczka i z poczuciem misji ruszył do kuchni. A pierwszym, co zrobił, było otwarcie okna. Następnie zakasał rękawy i z westchnieniem zabrał się za stertę brudnych naczyń.

Nie mógł zrozumieć, dlaczego Natasha koniecznie chciała, żeby dziadkowie zajęli się Rachel. Tak daleko! Przecież do Halton Hills jechało się prawie szesnaście godzin w jedną stronę, z trzema przesiadkami: jedną na granicy z Kanadą, w Niagara Falls, drugą w Burlington, skąd można było złapać bezpośredni pociąg do Toronto i dopiero stamtąd autobusem do wiejskiego domu dziadków. Nie wyobrażał sobie, jak można pozbyć się dziecka w taki sposób, ale tak bardzo przypominało mu to, co zrobił ojciec… Przecież też odesłał matkę zaraz po tym, jak urodziła się Sarah. Żeby mógł dokończyć studia. Taaa… I co mu z tego wyszło? Gówno, jak zwykle. Pierdolona edukacja nic mu nie dała, a na świat przychodziło dziecko za dzieckiem. Nie pamiętał tego czasu, bo sam urodził się już w Nowym Jorku, ale Sarze niektóre rzeczy się przypominały, takie przebłyski pierwszych wspomnień. Zresztą, babka też czasem opowiadała, jak to było. Że w końcu nie wytrzymali odległości, że się kłócili. Wujek Hubert, brat ojca, twierdził, że matka już wtedy puszczała się z różnymi typami z miasta, tylko stary nie chciał w to uwierzyć. Z rozdzielenia rodziny nigdy nic dobrego nie mogło wyniknąć.

Nagle usłyszał płacz dziecka. To musiała być Rachel, bo Brian prawie w ogóle nie ronił łez, a Evelina wyła rozdzierająco. Chwycił ścierkę, żeby wytrzeć dłonie i zobaczyć, co się stało, kiedy z sypialni dobiegł go krzyk Dominica:

– Natasha, kurwa, ucisz tego bachora!

– Sam go ucisz, to twój dzieciak! – odkrzyknął, stając w progu kuchni.

Dominic z impetem otworzył drzwi sypialni, mamrocząc coś pod nosem, po czym znikł w pokoju dziecinnym. Marc poszedł za nim, ciekaw, jak niedoszły model poradzi sobie z córką. Ale kiedy zobaczył, jak chłopak potrząsa małą i daje jej klapsa w zapieluchowany tyłek, niewiele myśląc rzucił się przez pokój. Złapał Dominica za koszulkę na plecach, rozdzierając ją.

– Co do…

Dominic był wyższy od Marca prawie o półtorej stopy, ale chłopak się tym nie przejmował, bo z racji jego niskiego wzrostu niemal wszyscy patrzyli na niego z góry. Śmiał się tylko, kiedy go niedoceniali, a potrafił pokonać ich bez trudu. Chwilę mierzyli się wzrokiem, aż w końcu Marc wycedził:

– Jeszcze raz tkniesz którąś z dziewczyn choćby jednym palcem – zagroził – to ci je wszystkie połamię. Jeden pieprzony palec po drugim, przez długie godziny.

– Pojebało cię, stary. – Dominic uniósł ręce w obronnym geście, po czym szybko wyszedł z pokoju, nerwowo oglądając się za siebie.

– Lina, posprzątaj zabawki.

– Ale…

– Posprzątaj, kurwa, te pieprzone zabawki!

Dziewczynka wygięła usta w podkówkę i zaniosła się głośnym szlochem. Marc poczuł się bardzo zmęczony. Wyjął Rachel z łóżeczka, usiadł na podłodze i zaczął ją bujać na rękach. Wiedział, że kiedy Evelina przestanie histeryzować zrobi to, o co prosił. Miał czas, mógł poczekać.

---

² Słowa pochodzą z popularnej, amerykańskiej piosenki dla dzieci „Five Little Monkeys”